بررسی مقایسه ای کارایی روش های پارامتریک و ناپارامتریک در سنجش ارزش در معرض خطر شاخص های بورس اوراق بهادار تهران

با توجه به تغییرات مداوم در عوامل محیطی و سیستمهای اقتصادی، هر روز ریسکهای مختلفی بر ساختار مالی موسسات بازرگانی اثر می گذارند. روند فزاینده پدیده جهانی شدن بازارهای مالی و بین المللی شدن اقتصاد، نوآوری های مالی و خلق ابزارهای جدید مالی، همچنین رشد سرسام آور فراورده های مشتقه، درک اثر تغییر شرایط بازار در موقعیت بنگاههای اقتصادی را پررنگتر از گذشته جلوه داده و ریسک بازار را در کانون توجه بازار قرار داده است.. یکی از مفاهیم کلیدی در مدیریت ریسک سبدهای متشکل از دارایی های مالی، مدل سنجش ریسک مبتنی بر احتمال با عنوان ارزش در معرض خطر می باشد. طی سالهای اخیر، روشهای متنوعی به منظور اندازه گیری معیار مذکور توسط محققان ارائه شده است که بکارگیری هر کدام از آنها نتایج متفاوتی را بدست می دهد. در این تحقیق برای ارزیابی ریسک بازار شاخص های بورس اوراق بهادار تهران، از روش ارزش در معرض ریسک با دو رویکرد پارامتریک (ریسک¬سنجی) و ناپارامتریک (شبیه¬سازی تاریخی موزون شده با زمان و شبیه¬سازی مونت کارلو) استفاده شده است و در این راستا دوره زمانی یک روزه و سطوح اطمینان 95، 97.5 و 99 درصد در نظر گرفته شده و در نهایت برای مقایسه عملکرد رویکردهای ذکر شده از آزمون کوپیک بهره گرفته ایم.در سطح اطمینان 95% مدل پارامتریک و مدل های ناپارامتریک (شبیه سازی تاریخی موزون شده با زمان و شبیه سازی مونت کارلو) توانایی و کارایی جهت پیش بینی ارزش در معرض ریسک شاخص های پنج گانه بازار بورس تهران دارند. همچنین این نتایج نشان می دهد در سطوح اطمینان 97.5% و 99% به ترتیب مدل های شبیه سازی مونت کارلو و شبیه سازی تاریخی کارایی لازم را در جهت پیش بینی ارزش در معرض ریسک شاخص های پنج گانه بازار بورس تهران دارند.